De uitdaging in de praktijk
Hoge eisen aan mobiliteit en gebruikerscomfort
Het Vlaams Vademecum Fietsvoorzieningen stelt duidelijke eisen aan fietsinfrastructuur. Fietspaden moeten voldoende breed zijn, veilig in gebruik en comfortabel aanvoelen — ook bij intensief gebruik. Oneffenheden, verzakkingen of gladheid leiden tot onveiligheid en non-compliance met beleidsrichtlijnen. En dus tot herstellingen die tijd en budget kosten.
Universele toegankelijkheid als harde randvoorwaarde
Voor voetpaden gelden strikte normen rond vlakheid, helling en breedte. De toleranties zijn minimaal: hoogteverschillen mogen maximaal 0,5 cm bedragen, de dwarshelling mag niet meer dan 2% zijn, en de langshelling blijft beperkt tot 4%. Elke verzakking betekent direct een probleem voor rolstoelgebruikers, ouderen of slechtzienden. En vaak leidt dat tot dure herstelwerken op korte termijn.
Klimaatadaptatie bij beperkte ruimte
Nieuwe fiets- en voetpaden moeten bijdragen aan waterinfiltratie en -buffering, zeker bij heraanleg of uitbreiding. Tegelijk is ruimte schaars. Aparte grachten, riolering of infiltratiezones zijn niet altijd haalbaar zonder onteigening of complexe vergunningstrajecten.
Budget, planning en resultaat
Lokale besturen werken met provinciale subsidies en strakke deadlines. Klassieke in-situ oplossingen vertragen projecten. De vraag groeit naar prefab systemen die sneller geplaatst worden, minder onderhoud vragen en hun investering over tientallen jaren terugverdienen.